شعر زیبای محمد حسین تبریزی متخلص به شهریار در مورد آخرین قرار با معشوقه خود

در باغ بهجت آباد تهران این شعر زیبا قبلا به زبان ترکی بوده و بعد خود استاد به فارسی این شعر را

ترجمه کرده اند بسیار زیباست

برای خواندن این شعر به ادامه مطلب مراجعه فرمائید

R

ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﮎ ﺭﻩ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﻏﺒﺎﺭﻱ

ﺑﻪ ﮐﻮﻱ ﻏﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭﻱ

ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻏﻤﻨﺎﮎ

ﺑﻴﺎ ﻭ ﺯ ﻳﺎﺭﻳﻢ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ

ﻏﺒﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻓﮑﻦ ﺩﺭ ﺭﻫﮕﺬﺍﺭﻱ

ﮐﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﺁﻥ ﻣﻪ ﮔﺬﺍﺭﻱ

ﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻳﺎﺭ ﻣﺴﺎﻓﺮ

ﻏﺒﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ

ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ

ﺑﻨﻪ ﺍﺯ ﻋﺠﺰ ﺭﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﮐﻮﻳﺶ

ﭘﺲ ﺍﺯ ﻇﻬﺎﺭ ﻋﺠﺰ ﻭ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭﻱ

ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻪ ﻃﻠﻌﺖ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻋﻤﺎﺭﻱ

ﺑﮕﻮ ﻣﺤﻨﺖ ﮐﺶ ﺑﻲ ﺧﺎﻥ ﻭﻣﺎﻧﻲ

ﺍﺳﻴﺮﻱ ، ﺧﺴﺘﻪ ﺟﺎﻧﻲ ، ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻲ

ﺯ ﺑﺰﻡ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ

ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺑﻲ ﮐﺴﻲ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ

ﭼﻪ ﻋﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ ﺟﺎﻥ ﮔﺪﺍﺯﻱ

ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺑﻲ ﻧﻮﺍﻳﻲ ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺎﺯﻱ

ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﺳﭙﺎﻩ ﺟﺎﻥ ﮔﺪﺍﺯﺍﻥ

ﺗﺮﻧﻢ ﺳﺎﺯ ﺑﺰﻡ ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺎﺯﺍﻥ

ﺩﻋﺎ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺳﺮﺷﮑﻲ ﻣﻲ ﻓﺸﺎﻧﺪ

ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺧﺎﮎ ﺑﻮﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ

ﻧﻬﺎﻝ ﮔﻠﺸﻦ ﺟﺎﻥ ﻗﺎﻣﺖ ﺍﻭ

ﮔﻞ ﺑﺎﻍ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻃﻠﻌﺖ ﺍﻭ

ﺯ ﻗﺪﺵ ﺳﺮﻭ ﺩﺍﻳﻢ ﭘﺎﻱ ﺩﺭ ﮔﻞ

ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻳﺶ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺩﻝ

ﻟﺒﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺒﺴﻢ ﻏﻨﭽﻪ ﺗﺎ ﺩﻳﺪ

ﺯ ﺷﮑﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ

ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﺳﺒﺰﻩ ﺗﺮ ﺳﺮﻧﻬﺎﺩﻩ

ﺯ ﺧﻄﺶ ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻓﺘﺎﺩﻩ

ﺯ ﺩﻭﺭﻱ ﻃﺮﻓﻪ ﺍﺣﻮﺍﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺭﺍ

ﺑﻴﺎ ﮐﺰ ﻫﺠﺮ ﺑﺪ ﺣﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺭﺍ

ﮐﺴﻲ ﺗﺎ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻏﻢ ﻧﺸﻴﻨﺪ

ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﻻﻫﻲ ﮐﺲ ﻧﺒﻴﻨﺪ

ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻱ ﮐﻪ ﮔﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻳﮏ ﺩﻡ

ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪﻳﻢ ، ﭼﻮﻥ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺍﺯ ﻏﻢ

ﮐﻨﻮﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺩﻝ ﻣﺎ

ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻨﺞ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ

ﺯ ﺩﻭﺭﻱ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﻏﻢ ﻧﺸﻴﻨﻢ

ﺭﻭﺩ ﻋﻤﺮﻱ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺑﺎﺭﺕ ﻧﺒﻴﻨﻢ

ﻣﻨﻢ ﺍﺯﺩﺭﺩ ﺩﻭﺭﻱ ﺩﺭ ﺷﮑﺎﻳﺖ

ﺯ ﺑﺨﺖ ﺗﻴﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﮑﺎﻳﺖ

ﮐﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻬﺎ ﮐﺮﺩ

ﺑﻪ ﺳﺪ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩ

ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎﻥ ﺑﻲ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﮐﺮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﻫﺠﺮ ﺷﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ

ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺘﻲ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻓﺮﻳﺎﺩ

ﭼﻪ ﺑﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺳﻴﻪ ﺑﺎﺩ

ﺯﺩﻳﻢ ﺍﺯ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺩﺭ ﻧﻴﻞ ﻏﻢ ﺭﺧﺖ

ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﺲ ﭼﻮ ﻣﺎ ﻳﺎ ﺭﺏ ﺳﻴﻪ ﺑﺨﺖ

ﭼﻮ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﮐﺲ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟

ﺳﻴﻪ ﺑﺨﺘﻲ ﭼﻮ ﻣﺎ ﮐﺲ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟

ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﺷﺐ ﺍﻓﺮﻭﺯ

ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻫﺠﺮﺍﻧﺶ ﺑﺪﻳﻦ ﺭﻭﺯ

ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﻡ ﻣﺴﺎﻓﺮ

ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺯ ﺧﺎﻃﺮ

ﺯ ﺑﻨﺪ ﻏﻢ ﺗﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﺯﻡ ﺁﺯﺍﺩ

ﺧﻂ ﺁﺯﺍﺩﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ

ﭘﻲ ﺩﻓﻊ ﺟﻨﻮﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﺮﺩﻥ

ﺣﻤﺎﻳﻞ ﺳﺎﺯﻱ ﺁﻥ ﺧﻂ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ

ﺑﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ

ﺯﻣﺎ ﻳﺎﺩﺕ ﻧﻴﺎﻳﺪ ، ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭ

ﺍﻻﻫﻲ ﺭﺧﺶ ﻋﻴﺸﺖ ﺯﻳﺮ ﺯﻳﻦ ﺑﺎﺩ

ﺭﻓﻴﻘﺖ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺑﺨﺖ ﻗﺮﻳﻦ ﺑﺎﺩ

ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﮐﻪ ﺭﺧﺶ ﻋﻴﺶ ﺭﺍﻧﻲ

ﮐﻨﺪ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻧﺸﺎﻃﺖ ﻫﻤﻌﻨﺎﻧﻲ

ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻫﻴﭻ ﻏﻢ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﺭﺍﻫﺖ

ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﮕﺎﻫﺖ

ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻪ ﺧﻮﺵ ﺑﺮﺁﻳﻲ

ﮐﻨﺪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﭘﻴﺸﺖ ﭼﻬﺮﻩ ﺳﺎﻳﻲ

ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺎﺩ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﻳﻦ ﺳﻌﺎﺩﺕ

ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺳﺪ ﻋﻴﺶ ﻭﻋﺸﺮﺕ

ﻭﻃﻦ ﺳﺎﺯﻳﻢ ﺩﺭ ﺑﺰﻡ ﻭﺻﺎﻟﺖ

ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯﻳﻢ ﺍﺯ ﺷﻤﻊ ﺟﻤﺎﻟﺖ

ﺯ ﺧﺎﮎ ﺭﻫﮕﺬﺍﺭﺕ ﺳﺮ ﻓﺮﺍﺯﻳﻢ

ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﻳﺖ ﺟﺎﻥ ﺻﺮﻑ ﺳﺎﺯﻳﻢ

با تو در برف..مهم نیست خیابان باشد

یا جنون باشد و یک عمر بیابان باشد

چه کسی گفته زمستان خدا زیبا نیست؟

دوست دارم همه ی سال زمستان باشد

ره به جایی نبرد فکر فرار از باران

نیست چتری که به اندازه ی باران باشد

تا تو با ناز نخندی چه کسی خواهد دید ؟

سی و دو دانه ی برفی که درخشان باشد

می نویسی به تن برف سئوالت را،کاش

پاسخ مسئله یک واژه ی آسان باشد-

خواندمش:"تا به ابد عاشق من می مانی؟"

:دوستت دارم اگر قیمت آن،جان باشد

تا کمی گرم شود شعر و تو سرما نخوری

دفتر شعر مرا نیز بسوزان..باشد ؟

 محمد شریف

جز تو کس با دل ما همدل و همراز نشد

گریه کردم که دلم باز شود باز نشد

خاطراتم همه در کوچه ی مان ماند که ماند

بر سرم سایه ی آن سرو گل ناز نشد

دردها داده به من گردش دوران اماااا

هیچ دردی چو غمت خانه برانداز نشد

خاطرت هست که آن قصه ی با هم بودن

چه شد این قصه به سر آمد و آغاز نشد

این همه قلب من از عشق شما دم می زد

خوار شد پیش همه وای سرافراز نشد

تازه دل داشت پریدن ز شما می آموخت

حیف کز لانه بیفتاد و به پرواز نشد

تو خودت بر سر این میز قضاوت بنشین

تا ببینی غم من از همه ممتاز نشد ؟

کوک می کرد فلک با غم خود ساز مرا

لحظه ای جان و دلم فارغ از این ساز نشد

بودی آگاه تو از آن همه احساس دلم

همگی ماند درون دل و ابراز نشد ...

(شهرام نصیری)

ای صمیمی، ای دوست

گاه و بیگاه لب پنجره خاطره ام می آیی

دیدنت... حتی از دور

آب بر آتش دل می پاشد

آنقدر تشنه دیدار تو ام

که به یک جرعه نگاه تو قناعت دارم

دل من لک زده است

گرمی دست تو را محتاجم

و دل من... به نگاهی از دور

طفلکی می سازد

ای قدیمی، ای خوب

تو مرا یاد کنی یا نکنی، من به یادت هستم

من، صمیمانه به یادت هستم

آرزویم همه سر سبزی توست

دایم از خنده لبانت لبریز

دامنت پرگل باد.

"حمید مصدق"

حالِ تنهاییِ من غمزده و طوفانی ست
در دلم فاخته ای گرم مصیبت خوانی ست

به سَرم طایفه ای طبل عزا می کوبند
مجلس سینه زنی در حَرَمی پنهانی ست

( مِهر پاییز کجا بود در این شهر شلوغ
چارفصلِ دل من در خطر ویرانی ست )

مرغ آمین که به آهی لب دیوار نشست
ناله سر داد که تقدیر تو بی سامانی ست

هرکه دستی به دلم زد سر ِبی مهری داشت
پای هر دل زدنم کوبشِ سرگردانی ست

به سَرم هست از این شهر خودی کُش بروم
که در این ورطه اگر ماند کسی قربانی ست

خالکوبی شده رفتن به همه بال و پرم
مثل آن مرغ مهاجر که پَرش زندانی ست

رد شد از خلوت من هر که دلش سنگی بود
سنگ بر شیشه زدن قاعده اش مجانی ست

عشق در باور من آبی آرامش نیست
خط به خط مثنوی درد عجب طولانی ست

وقت باران به همه شهر خبر خواهم برد
مرگ در آینه ها فاجعه ای انسانی ست

کو هوایی که کمی شعر وُ نفس تازه کنم
تا تَوهم نزنم یوسف من کنعانی ست

سدر وُ کافور دوایی ست بر این خاطر تنگ
مرگ در می زند ُو سَفسطه نافرمانی ست

یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد
تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی می کند
هیچ کس هم صحبت تنهایی یک مرد نیست
خانه من با خیابان ها چه فرقی می کند...
فاضل_نظری

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی
یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی
دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست
تا ندانند حریفان که تو منظور منی
دیگران چون بروند از نظر از دل بروند
تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی
تو همایی و من خسته بیچاره گدای
پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی
بنده وارت به سلام آیم و خدمت بکنم
ور جوابم ندهی می‌رسدت کبر و منی
مرد راضیست که در پای تو افتد چون گوی
تا بدان ساعد سیمینش به چوگان بزنی
مست بی خویشتن از خمر ظلومست و جهول
مستی از عشق نکو باشد و بی خویشتنی
تو بدین نعت و صفت گر بخرامی در باغ
باغبان بیند و گوید که تو سرو چمنی
من بر از شاخ امیدت نتوانم خوردن
غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنی
خوان درویش به شیرینی و چربی بخورند
سعدیا چرب زبانی کن و شیرین سخنی
حضرت_سعدی

صیاد کجایی تو کجایی تو کجایی
صید تو اسیر است به این دام جدایی
روزی سر راه دل او دام نهادی
حالا که اسیرت شده پس دور چرایی
آهوی پریشان تو در بند اسیر است
خو کرده به این دام اگر دام بلایی
قانون شکار ست و یا حیله ی صیاد
آغاز کنی صید وّ سپس رخ ننمایی
امروز خبر نیست دگر از تو وّ از دام
شاید که نشستی سر کویی به هوایی
هرجا نگرم وسوسه ی دانه و دام است
عبرت نشود حال مرا مرغ صدایی
صیاد ستمگر دل آهوی تو خون است
جا مانده به دستان تو با تیر جفایی
برگرد رها یش کن از این دام بلا خیز
صیاد کجایی تو کجایی تو کجایی......

خاطره ها را که نمیشود گلچین کرد، هرکدامشان که دلش خواست سرش را می اندازد پایین و می آید به خانه و می رود توی اتاق و دراز میکشد روی تخت و منتظر می ماند خوابم بیاید ، خوابم بیاید و بروم و دراز به دراز خاطره ای که منتظر من است بخوابم.

خواطره ها را که نمیشود گلچین کرد، هر کدامشان که دلش خواست می آید و مرورم می کند، آنقدر مرورم میکند که خوابم بپرد، آنقدر که گاهی به سرم میزند سرشان را بگذارم لب باغچه و گوش تا گوش ببرم...

میترسم اما، میترسم خونشان بیفتد به گردنم، میترسم یک لکه خون بپاشد روی آستینم، میترسم باقی آنها به خون خواهی آن یکی که کشته ام دارم بزنند و هر شب خاطرهء پاهایم که تکان تکان می خورد بالای دار، خوابهای مادرم را آشفته کند.

غزلی از ناصر ندیمی

غروب خیس و باران خورده ام بـوی تو را دارد

هـوای خـانـه ی افـسـرده ام بـوی تــو را دارد

فضای سینه ام آلـوده ی بغـضی شد و نشکفـت

گل نشـکـفـتـه ی پـژمـرده ام بـوی تـو را دارد

مـیـان کـوچـه هـا نـام تـو را فـریـاد می کـردم

گلـوی زخم خنـجر خـورده ام بـوی تـو را دارد

چه می شد در میان سینه ام یک لحظه می دیدی

دل تـب کــرده ی آزرده ام بـــوی تــو را دارد

در و دیوار خانه،

تسلیت گفتـنـد و ... فهـمیـدی

هـوای خانـه ی افـســرده ام بـوی تـو را دارد! 

چرا زهم بگریزیم،راهمان که یکی است

سکوتمان،غممان،اشک وآهمان که یکی است

چرا زهم بگریزیم؟دست کم یک عمر

مسیر میکده وخانقاهمان که یکی است

تو گر سپیدی روزی ومن سیاهی شب

هنوز گردش خورشید وماهمان که یکی است

تو از سلاله لیلی من از تبار جنون

اگر نه مثل همیم اشتباهمان که یکی است

من وتو هردو به دیوار ومرز معترضیم

چرا دو توده ی آتش؟ گناهمان که یکی است

اگر چه رابطه هامان کمی کدر شده است

چه باک؟ حرف وحدیث نگاهمان که یکی است

من گرفتار خودم هستم و زندان خودم

هرچه کردم به خودم کردم و وجدان خودم

پسر نوحم و قربانی طوفان خودم

تک و تنها تر از آنم که به دادم برسند

آنچنانم که شدم دست به دامان خودم

موی تو ریخته بر شانه ی تو امّا من

شانه ام ریخته بر موی پریشان خودم

از بهشتی که تو گفتی خبری نیست که نیست

می روم سر بگذارم به بیابان خودم

آسمان سرد و هوا سرد و زمین سردتر است

اخوانم که رسیدم به زمستان خودم

تو گرفتار خودت هستی و آزادی هات

من گرفتار خودم هستم و زندان خودم

شب میلاد من بی کس و کار است ولی

باید امشب بروم شام غریبان خودم

یاسر قنبرلو

گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مهر

آن مهر بر که افکنم و آن دل کجا برم

می روم حسرت دریای مرا دفن کنید

اهل دیـــروزم و فردای مرا دفـن کنید

لـحدم را بگذارید بــــه روی لـحدم

شـال ابریشم لیلای مرا دفن کنید

ایل من مرده کسی نیست که چنگی بزند

وقت تنـــگ است بخـــــارای مرا دفن کنید

صخره ام،صخره که دلتا شده از سیلی رود

دل که خـوب است فقط "تا"ی مرا دفن کنید

تا پر از روسری و سیب شود شهر شما

زیــــر این خاک غــزل های مرا دفن کنید

شعر از: حامد عسکری

چون شیر عاشقی که به آهوی پر غرور

من عاشقم به دیدنت از تپه های دور

من تشنه ام به رد شدنت از قلمرو ام

آهو بیا و رد شو از این دشت سوت وکور

رد شو که شهر گل بدهد زیر ردِّ پات

اردیبهشت هدیه بده ضمن ِهر عبور

آواره ی نجابت چشمان شرجی ات

توریست های نقشه به دست بلوند و بور

هرگاه حین گپ زدنت خنده می کنی

انگار "ذوالفنون" زده از "اصفهان" به "شور"

دردی دوا نمی کند از من ترانه هام

من آرزوی وصل تو را می برم به گور

مرجان ببخش "داش آکلت" رفت و دم نزد

از آنچه رفت بر سر این دل، دل صبور

تعریف کردم از تو، تو را چشم می زنند

هان! ای غزل بسوز که چشم حسود کور

شعر از: حامد عسکری

هر بار خواست چای بریزد نمانده ای

رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای

تنها دلش خوش است به اینکه یکی دو بار

با واسطه "سلام" برایش رسانده ای

حالا صدای او به خودش هم نمیرسد

از بس که بغض توی گلویش چپانده ای

دیدم که شهر باز پر از عطر مریم است

گفتند باز روسری ات را تکانده ای

میخندی و برات مهم نیست ... ای دریغ

من آن نهنگی ام که به ساحل کشانده ای

پیش بیا پیش بیا پیش تر

تا که بگویم غم دل بیشتر

دوست ترت دارم از هر چه دوست

ای تو به من از خود من خویش تر

دوست تر از آنکه بگویم چقدر

بیشتر از بیشتر از بیشتر

داغ تو را از همه دارا ترم

درد تو را از همه درویش تر

هیچ نریزد به جز از نام تو

بر رگ من گر بزنی نیشتر

فوت و فن عشق به شعرم ببخش

تا نشود قافیه اندیشتر

گر به تو افتدم نظر، چهره به چهره رو به رو

شرح دهم غم ترا، نکته به نکته مو به مو

از پی ديدن رخت همچو صبا فتاده ام

کوچه به کوچه در به در، خانه به خانه کو به کو

  همه زندگيم " درد" است؛ درد...

   نمي دانم عظمت اين كلمه را درك مي كني يا نه؟

  وقتي مي گويم درد،

  تو به دردي فكر نكن كه جسم انسان ممكن است از يك بيماري شديد بكشد...

  نه؛ روحم درد مي كند...

 سیدی هر چه بودم و هستم

به ضریح تو دست دل بستم

تو رئوفی و من زمین‌خورده

تو بلندی و من همه پستم

بس که بگرفته‌اید تحویلم

فکر کردم که از شما هستم

عهد بستم دگر گنه نکنم

باز هم عهد خویش بشکستم

عوض آنکه دست رد بزنی

باز بگرفتی از کرم دستم

روز اول اجازه‌ام دادید

بر شما خانواده پیوستم

آتش ار سوزدم نمی‌فهمم

بس که از کوثر تو سرمستم

نگذاری بَرند در نارم

به همه گفته‌ام رضا دارم

ای طفل بی گناه که راحت نبوده ای

بیست و چهار ساعت ازین بیست و چند سال

گیرم که پیر گردی و در تنگنای دهر

با مردم زمانه بسازی هزار سال

آیا میان این

همه اندوه و درد و رنج

هرگز تفاوتی کند امسال و پارسال

دلم برات تنگ شده بی معرفت

تو نیستیو گریه شده یه عادت

دلم برات تنگ شده خیلی زیاد

دلم بجز تو هیچکسو نمیخواد

اینقده گریه کردم این شبارو

قسم دادم خدارو به خدارو

چه غصه ها که از غم تو خوردم  

عطر تورو خونه به خونه بردم

من به تو دل دادمو دل سپردم

نبودیو ندیدی بی تو. . . . . مردم

حمید مصدق

ديدم او را آه بعد از بيست سال

گفتم : اين خود اوست، يا نه، ديگري ست

چيزكي از او در بود و نبود

گفتم : اين زن اوست ؟ يعني آن پري ست ؟

هر دو تن دزديده و حيران نگاه

سوي هم كرديم و حيرانتر شديم

هر دو شايد با گذشت روزگار

در كف باد خزان پرپر شديم

از فروشنده كتابي را خريد

بعد از آن اهنگ رفتن ساز كرد

خواست تا بيرون رود بي اعتنا

دست من بود در را برايش باز كرد

عمر من بود او كه از پيشم گذشت

رفت و در انبوه مردم گم شد او

باز هم مضمون شعري تازه گشت

باز هم افسانه مردم شد او

با دوست کنجِ فقر بهشتست و بوستان

بی دوست خاک بر سرِ جاه و توانگری...

امان از دل که می‌گوید بزن بر طبل رسوایی

ولی دیوانگی‌های مرا گردن نمی‌گیرد ... !

بوي باران ، بوي نم ، يك كوچه ي تنها و من

بغض سنگين، بوي غم، يك عالمه رؤيا ومن

وقت رفتن چشم من پاي دلت افتاده بود

چشم گريان، دست لرزان،شد دلي رسوا ومن

همچو يعقوب از فراقت ديده ام خشكيده است

بوي پيراهن ز كنعان، منتظر ، شيدا و من

دل ، غزالي خسته، پايش بسته در زنجير عشق

عشق را اما چه سود؟ از رفتنت سودا و من

تا تو رفتي گرد غم بر روح و بر جانم نشست

كِي شود آرام اين دل ؟ چشم بر فردا و من.