خاطره ها را که نمیشود گلچین کرد، هرکدامشان که دلش خواست سرش را می اندازد پایین و می آید به خانه و می رود توی اتاق و دراز میکشد روی تخت و منتظر می ماند خوابم بیاید ، خوابم بیاید و بروم و دراز به دراز خاطره ای که منتظر من است بخوابم.

خواطره ها را که نمیشود گلچین کرد، هر کدامشان که دلش خواست می آید و مرورم می کند، آنقدر مرورم میکند که خوابم بپرد، آنقدر که گاهی به سرم میزند سرشان را بگذارم لب باغچه و گوش تا گوش ببرم...

میترسم اما، میترسم خونشان بیفتد به گردنم، میترسم یک لکه خون بپاشد روی آستینم، میترسم باقی آنها به خون خواهی آن یکی که کشته ام دارم بزنند و هر شب خاطرهء پاهایم که تکان تکان می خورد بالای دار، خوابهای مادرم را آشفته کند.

مه ویران دردم 

سراوان سردم

خزان شرمساره

وه رخسار زردم

برای دیدن باقی تصاویر به ادامه مطلب مراجعه فرمایید

غزلی از ناصر ندیمی

غروب خیس و باران خورده ام بـوی تو را دارد

هـوای خـانـه ی افـسـرده ام بـوی تــو را دارد

فضای سینه ام آلـوده ی بغـضی شد و نشکفـت

گل نشـکـفـتـه ی پـژمـرده ام بـوی تـو را دارد

مـیـان کـوچـه هـا نـام تـو را فـریـاد می کـردم

گلـوی زخم خنـجر خـورده ام بـوی تـو را دارد

چه می شد در میان سینه ام یک لحظه می دیدی

دل تـب کــرده ی آزرده ام بـــوی تــو را دارد

در و دیوار خانه،

تسلیت گفتـنـد و ... فهـمیـدی

هـوای خانـه ی افـســرده ام بـوی تـو را دارد! 

چرا زهم بگریزیم،راهمان که یکی است

سکوتمان،غممان،اشک وآهمان که یکی است

چرا زهم بگریزیم؟دست کم یک عمر

مسیر میکده وخانقاهمان که یکی است

تو گر سپیدی روزی ومن سیاهی شب

هنوز گردش خورشید وماهمان که یکی است

تو از سلاله لیلی من از تبار جنون

اگر نه مثل همیم اشتباهمان که یکی است

من وتو هردو به دیوار ومرز معترضیم

چرا دو توده ی آتش؟ گناهمان که یکی است

اگر چه رابطه هامان کمی کدر شده است

چه باک؟ حرف وحدیث نگاهمان که یکی است

من گرفتار خودم هستم و زندان خودم

هرچه کردم به خودم کردم و وجدان خودم

پسر نوحم و قربانی طوفان خودم

تک و تنها تر از آنم که به دادم برسند

آنچنانم که شدم دست به دامان خودم

موی تو ریخته بر شانه ی تو امّا من

شانه ام ریخته بر موی پریشان خودم

از بهشتی که تو گفتی خبری نیست که نیست

می روم سر بگذارم به بیابان خودم

آسمان سرد و هوا سرد و زمین سردتر است

اخوانم که رسیدم به زمستان خودم

تو گرفتار خودت هستی و آزادی هات

من گرفتار خودم هستم و زندان خودم

شب میلاد من بی کس و کار است ولی

باید امشب بروم شام غریبان خودم

یاسر قنبرلو

گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مهر

آن مهر بر که افکنم و آن دل کجا برم

یک سینه حرف هست ، ولی نقطه‌چین بس است

خاتون دل و دماغ ندارم ... همین بس است

یک روز زخم خوردم یک عمر سوختم

کو شوکران ؟ که زندگی اینچنین بس است

عشق آمده‌ست عقل برو جای دیگری

یک پادشاه حاکم یک سرزمین بس است

مورم ، سیاوشانه به آتش نکش مرا

یک ذره آفتاب و کمی ذره‌بین بس است

ظرف بلور ! روی لبت خنده‌ای بپاش

نذری ندیده را دو خط دارچین بس است

ما را به تازیانه نوازش نکن عزیز

که سوز زخم کهنه‌ی افسار و زین بس است

از این به بعد عزیز شما باش و شانه‌هات

ما را برای گریه سر آستین بس است

شعر از: حامد عسکری

اگه خیال تو همش باهام نیس

خلوتمو چرا خراب می کنن؟

چرا راننده تاکسیا همیشه

دوتا کرایه رو حساب می کنن؟

اگه خیال تو همه ش باهام نیس

چرا قدم زدنهامو کش می دم؟

چرا غروبا که میرم کافی شاپ

میرم دوتا قهوه سفارش میدم؟

دورو برم پره از آدمایی

که داد درد مشترک میزنن

قصدی ندارن ولی با کاراشون

زخمای کهنه مو نمک می زنن

گفته بودم گریه بده واسه مرد

غرور زیادش خوبه کم نمیشه

مرد واسه بستن بند کفشش

پاشو بالا میاره خم نمیشه....

شعر از: حامد عسکری

می روم حسرت دریای مرا دفن کنید

اهل دیـــروزم و فردای مرا دفـن کنید

لـحدم را بگذارید بــــه روی لـحدم

شـال ابریشم لیلای مرا دفن کنید

ایل من مرده کسی نیست که چنگی بزند

وقت تنـــگ است بخـــــارای مرا دفن کنید

صخره ام،صخره که دلتا شده از سیلی رود

دل که خـوب است فقط "تا"ی مرا دفن کنید

تا پر از روسری و سیب شود شهر شما

زیــــر این خاک غــزل های مرا دفن کنید

شعر از: حامد عسکری

چون شیر عاشقی که به آهوی پر غرور

من عاشقم به دیدنت از تپه های دور

من تشنه ام به رد شدنت از قلمرو ام

آهو بیا و رد شو از این دشت سوت وکور

رد شو که شهر گل بدهد زیر ردِّ پات

اردیبهشت هدیه بده ضمن ِهر عبور

آواره ی نجابت چشمان شرجی ات

توریست های نقشه به دست بلوند و بور

هرگاه حین گپ زدنت خنده می کنی

انگار "ذوالفنون" زده از "اصفهان" به "شور"

دردی دوا نمی کند از من ترانه هام

من آرزوی وصل تو را می برم به گور

مرجان ببخش "داش آکلت" رفت و دم نزد

از آنچه رفت بر سر این دل، دل صبور

تعریف کردم از تو، تو را چشم می زنند

هان! ای غزل بسوز که چشم حسود کور

شعر از: حامد عسکری

هر بار خواست چای بریزد نمانده ای

رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای

تنها دلش خوش است به اینکه یکی دو بار

با واسطه "سلام" برایش رسانده ای

حالا صدای او به خودش هم نمیرسد

از بس که بغض توی گلویش چپانده ای

دیدم که شهر باز پر از عطر مریم است

گفتند باز روسری ات را تکانده ای

میخندی و برات مهم نیست ... ای دریغ

من آن نهنگی ام که به ساحل کشانده ای

ندا به حق علي و دعا به حق علي

دوا به حق علي و شفا به حق علي

چه سرفرازم و آقا شدم براي خودم

بلند ميشود و افتاده پا به حق علي

گداي كوچه ي زهرا شدم عزيز شدم

بزرگ ميشود اينجا گدا به حق علي

عجيب نيست اگر باز هم دري واشد

نجات داده مرا بارها به حق علي

مگر نه اينكه هميشه خجالتم دادي

مگر نه اينكه تو گفتي بيا به حق علي

چه خوب دست من و دامنت گره خورده

شده ست اين گره ي بسته وا به حق علي

تمام حاجتم اين بود آشتي با تو

شده ست حاجت كهنه روا به حق علي

اگر كه پرده بيفتد چه آبرو ريزي ست

مريز آبرويم را خدا به حق علي

به من ز ِ اَخم تو آنقدر عرصه تنگ آمد

بگير تنگيِ قبر مرا به حق علي

به حق فاطمه كه پيش زينبش ميگفت

بلند ميكنم اين شانه را به حق علي

گرچه مجنونم و صحرای جنون جای من است

لیک دیوانه تر از من،دل شیدای من است

آخر از راه دل و دیده سرآرد بیرون

نیش آن خار که از دست تو در پای من است

رخت بربست ز دلشادی و هنگام وداع

با غمت گفت که:یا جای تو یا جای من است!

جامه ای را که به خون رنگ نمودم امروز

برجفا کاری تو شاهدِ فردایِ من است

سرتسلیم به چرخ آنکه نیاورد فرود

با همه جور و ستم،همت والای من است

دل تماشایی تو،دیده تماشایی دل

من به فکر دل و خلقی به تماشای من است

آن که در راه طلب خسته نگردد هرگز

پای پر آبله بادیه پیمای من است

#فرخی_یزدی

پیش بیا پیش بیا پیش تر

تا که بگویم غم دل بیشتر

دوست ترت دارم از هر چه دوست

ای تو به من از خود من خویش تر

دوست تر از آنکه بگویم چقدر

بیشتر از بیشتر از بیشتر

داغ تو را از همه دارا ترم

درد تو را از همه درویش تر

هیچ نریزد به جز از نام تو

بر رگ من گر بزنی نیشتر

فوت و فن عشق به شعرم ببخش

تا نشود قافیه اندیشتر

گر به تو افتدم نظر، چهره به چهره رو به رو

شرح دهم غم ترا، نکته به نکته مو به مو

از پی ديدن رخت همچو صبا فتاده ام

کوچه به کوچه در به در، خانه به خانه کو به کو

شاید که انــــــــــــــــــــدکی بنشـیند کنار تو

اما کسی که بار ســــــــــــفر بست، می رود

از کـــــــمترين تکان تنش رنــــــــــج میکـشی

وقتی که پیش ازین به تو گفته ست می رود

بی تو باران بزند خیس ترین رهگذرم

تا به صد خاطره با چتر خیانت نکنم

بی تو با خاطره ات هم سر دعوا دارم

قول دادم به کسی غیر تو عادت نکنم

آه ای زندگی منم که هنوز

با همه پوچی از تو لبریزم

نه به فکرم که رشته پاره کنم

نه بر آنم که از تو بگریزم

عمر گذشت و همچنان، داغ وفاست زندگی

زحمت دل کجا بری؟ آبله پاست زندگی

دل به زبان نمیرسد، لب به فغان نمیرسد

کس به نشان نمیرسد، تیر خطاست زندگی

  همه زندگيم " درد" است؛ درد...

   نمي دانم عظمت اين كلمه را درك مي كني يا نه؟

  وقتي مي گويم درد،

  تو به دردي فكر نكن كه جسم انسان ممكن است از يك بيماري شديد بكشد...

  نه؛ روحم درد مي كند...

نقاره ها ز اوج مناره وزیده اند

مردم صدای آمدنت را شنیده اند

زیباتر از همیشه شده آستان تو

آقا! چقدر ریسه برایت کشیده اند

...

ولادت هشتمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت، آقا امام رضا علیه اسلام مبارکباد.

برای دیدن باقی متنها به ادامه مطلب مراجعه کنید

 سیدی هر چه بودم و هستم

به ضریح تو دست دل بستم

تو رئوفی و من زمین‌خورده

تو بلندی و من همه پستم

بس که بگرفته‌اید تحویلم

فکر کردم که از شما هستم

عهد بستم دگر گنه نکنم

باز هم عهد خویش بشکستم

عوض آنکه دست رد بزنی

باز بگرفتی از کرم دستم

روز اول اجازه‌ام دادید

بر شما خانواده پیوستم

آتش ار سوزدم نمی‌فهمم

بس که از کوثر تو سرمستم

نگذاری بَرند در نارم

به همه گفته‌ام رضا دارم

ای طفل بی گناه که راحت نبوده ای

بیست و چهار ساعت ازین بیست و چند سال

گیرم که پیر گردی و در تنگنای دهر

با مردم زمانه بسازی هزار سال

آیا میان این

همه اندوه و درد و رنج

هرگز تفاوتی کند امسال و پارسال

دلم برات تنگ شده بی معرفت

تو نیستیو گریه شده یه عادت

دلم برات تنگ شده خیلی زیاد

دلم بجز تو هیچکسو نمیخواد

اینقده گریه کردم این شبارو

قسم دادم خدارو به خدارو

چه غصه ها که از غم تو خوردم  

عطر تورو خونه به خونه بردم

من به تو دل دادمو دل سپردم

نبودیو ندیدی بی تو. . . . . مردم

حمید مصدق

ديدم او را آه بعد از بيست سال

گفتم : اين خود اوست، يا نه، ديگري ست

چيزكي از او در بود و نبود

گفتم : اين زن اوست ؟ يعني آن پري ست ؟

هر دو تن دزديده و حيران نگاه

سوي هم كرديم و حيرانتر شديم

هر دو شايد با گذشت روزگار

در كف باد خزان پرپر شديم

از فروشنده كتابي را خريد

بعد از آن اهنگ رفتن ساز كرد

خواست تا بيرون رود بي اعتنا

دست من بود در را برايش باز كرد

عمر من بود او كه از پيشم گذشت

رفت و در انبوه مردم گم شد او

باز هم مضمون شعري تازه گشت

باز هم افسانه مردم شد او

با دوست کنجِ فقر بهشتست و بوستان

بی دوست خاک بر سرِ جاه و توانگری...

امان از دل که می‌گوید بزن بر طبل رسوایی

ولی دیوانگی‌های مرا گردن نمی‌گیرد ... !

بوي باران ، بوي نم ، يك كوچه ي تنها و من

بغض سنگين، بوي غم، يك عالمه رؤيا ومن

وقت رفتن چشم من پاي دلت افتاده بود

چشم گريان، دست لرزان،شد دلي رسوا ومن

همچو يعقوب از فراقت ديده ام خشكيده است

بوي پيراهن ز كنعان، منتظر ، شيدا و من

دل ، غزالي خسته، پايش بسته در زنجير عشق

عشق را اما چه سود؟ از رفتنت سودا و من

تا تو رفتي گرد غم بر روح و بر جانم نشست

كِي شود آرام اين دل ؟ چشم بر فردا و من.

حال من بی تو ندانی که چه حالیست! خراب

همچو بم در تن خود ریخته ام دیده پر آب...