جاده...
جاده ي قلب مرا رهگذري نيست كه نيست
جز غبار غم و اندوه در آن همسفري نيست كه نيست

آن چنان خيمه زده بر دل من سايه ي درد
كه در او از مه شادي اثري نيست كه نيست

شايد اين قسمت من بود كه بي كس باشم
كه به جز سايه مرا با خبري نيست كه نيست

اين دل خسته زماني پر پروازي داشت
حال از جور زمان بال و پري نيست كه نيست

بس كه تنهايم و يار دگر نيست مرا
بعد مرگ دل من چشم تري نيست كه نيست

شب تاريك ، شده حاكم چشم و دل من
با من شب زده حتي سحري نيست كه نيست

كامم از زهر زمانه همه تلخ است چنان
كه به شيريني مرگم شكري نيست كه نيست ....

بگذار زمان روی زمین بند نباشد
بگذار زمان روی زمین بند نباشد
حافظ پی اعطای سمرقند نباشد

بگذارکه ابلیس دراین معرکه یک بار
مطرود ز درگاه خداوند نباشد

بگذار گناه هوس آدم و حوّا
بر گردن آن سیب که چیدند نباشد

مجنون به بیابان زد و لیلا... ولی ای کاش
این قصه همان قصه که گفتند نباشد

ای کاش عذاب نرسیدن به نگاهت
آن وعده ی نادیده که دادند نباشد

یک بارتو درقصه ی پرپیچ و خم ما
آن کس که مسافر شد و دل کند نباشد

آشوب،همان حس غریبی ست که دارم
وقتی که به لب های تو لبخند نباشد

درتک تک رگهای تنم عشق تو جاریست
در تک تک رگهای تو هرچند نباشد

من می روم و هیچ مهم نیست که یک عمر...
زنجیر نگاه تو که پابند نباشد

وقتی که قرار است کنار تو نباشم
بگذار زمان روی زمین بند نباشد...

تو

گیرم اندوه تو خواب است و نگاه تو خیال

پس دلم منتظر کیست عزیز این همه سال

پس دلم منتظر کیست که من بی خبرم

که من از آتش اندوه خود شعله ورم

ماه یک پنجره وا شد به خیالم که تویی

همه جا شور به پا شد که تویی

بازم دختر همسایه همانی که تو نیست

باز هم چشم من و او که نمی دانم کیست

این چه رسمی است که در چشم تو باید گم شد

باید انگشت نمای تو و این مردم شد

بی تو بی تو چه زمستانیم ایلاتی من

چقدر سردم و بارانی ام ایلاتی من

باز شب ماند و من و این عطش خانگیم

باز هم یاد تو ماند و من و دیوانگیم

خواب دیدم که تو می آمدی و دل می رفت

محرم چشم ترم می شدی و دل می رفت

یک نفر مثل پری یک دو نظر آمد و رفت

با نگاهی به دل خسته ام آتش زد و رفت

آخرش هم دل دیوانه نفهمید چه شد

یک شبه یک شبه دیوانه چشمان تو شد

تا غزل هست دل غمزده ات مال من است

من به دنبال تو چشم تو به دنبال من است

آی تو تو که فریب من و چشمان منی

تو که گندم تو که حوا تو که شیطان منی

در نگاه تو که پیوند زد اندوه مرا

چه کسی گل شد و لبخند زد اندوه مرا

اشک در دامنم آویخت که دریا باشم

مثل چشم تو پر از شوق تماشا باشم

تو کجایی و من ساده ی درویش کجا

تو کجایی و من بی خبر از خویش کجا

محمد حسین بهرامیان

از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست

گرهم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم

هر لحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست

دیری است كه از خانه خرابان جهانم

بر سقف فروریخته ام چلچله ای نیست

در حسرت دیدار تو آواره ترینم

هر جند كه تا منزل تو فاصله ای نیست

شاخه گلی روی مزار ... (فاضل نظری)

از باغ می برند چراغانیت کنند
تا کاج جشن های زمستانیت کنند

پوشانده اندصبح تو راابرهای تار

تنهابه این بهانه که بارانی ات کنند

یوسف به این رها شدن ازچاه دل مبند

این بار می برند که زندانی ات کنند

ای گل گمان نکن به شب جشن می روی

شایدبه خاک مرده ای ارزانیت کنند

یک نقطه بیش فرق رجیم و رحیم نیست

از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

شایدبهانه ایست که قربانی ات ک

نشاط انگيز و ماتم زايي اي عشق

عجب رسوا گر و رسوايي اي عشق

اگر چنگ تو با جاني ستيزد

چنان افتد كه هرگز برنخيزد

تورا يك فن نباشد ، ذوفنوني

بلاي عقل و مبناي جنوني

تو «ليلي» را زخوبي طاق كردي

گل گلخانه ي آفاق كردي

اگر بر او نمك دادي ، تو دادي

بدو خوي ملك دادي ، تو دادي

لبش گلرنگ اگر كردي ، تو كردي

دلش را سنگ اگر كردي ، تو كردي

به از «ليلي» فراوان بود در شهر

به نيروي توشد جانانه ي دهر

تو «مجنون» را به شهر افسانه كردي

ز هجران زني ديوانه كردي

تو اورا ناله و اندوه دادي

ز محنت سر به دشت و كوه دادي

چه دلها كز تو چون درياي خون است

چه سرها كز تو صحراي جنون است

به «شيرين» دلستاني ياد دادي

وز آن «فرهاد» را بر باد دادي

سر و جان ودلش جاي جنون شد

گران كوهي ، ز عشقش بيستون شد

ز «شيرين» تلخ كردي كام «فرهاد»

بلند آوازه كردي نام «فرهاد»

يكي را بر مراد دل رساني

يكي را در غم هجران نشاني

يكي را همچو مشعل بر فروزي

ميان شعله ها جانش بسوزي

خوشا آنكس كه جانش از تو سوزد

چو شمعي پاي تا سر بر فروزد

خوشا عشق و خوشا نا كامي عشق

خوشا رسوايي و بد نامي عشق

خوشا بر جان من ، هر شام و هر روز

همه درد و همه داغ و همه سوز

خوشا عاشق شدن ، اما جدايي

خوشا عشق و نواي بينوايي

خوشا در سوز عشقي سوختن ها

درون شعله اش افروختن ها

چو عاشق از نگارش كام گيرد

چراغ آرزوهايش بميرد

اگر ميداد «ليلي» كام «مجنون»

كجا افسانه ميشد نام «مجنون»؟؟؟

هزاران دل به حسرت خون شد از عشق

يكي در اين ميان مجنون شد از عشق

در اين عشق هر آنكس بيشتر سوخت

چراغش در جهان روشنتر افروخت

نواي عاشقان در بينواييست

دوام عاشقي ها در جداييست

مناظره
شعر حافظ؛ اگر آن ترک شیرازی؛ مناظره خیلی باحالو جالب واسه دیدن برین ادامه مطلب پشیمون نمیشین

چه بود؟ این تیر بی رحم از کجا آمد؟
که غمگین باغِ بی آواز ما را باز
درین محرومی و عریانی پاییز ،
بدینسان ناگهان خاموش و خالی کرد
چه وحشتناک !
نمی آید مرا باور
و من با این شبخون های بی شرمانه و شومی که دارد مرگ
بدم می آید از این زندگی دیگر
نشستم عاجز و بی اختیار ، آنگاه به ایمانی شگفت آور ،
بسی پیغام ها ، سوگندها دادم
خدا را ، با شکسته تر دل و با خسته تر خاطر
نهادم دست های خویش چون زنهاریان بر سر
که زنهار ، ای خدا ، ای داور ، ای دادار ،
مبادا راست باشد این خبر ، زنهار !
تو آخر وحشت و اندوه را نشناختی هرگز
وَنَفْشُرده ست هرگز پنجه ی بغضی گلویت را
تو را هم با تو سوگند ، آری !
مکن ، مپسندین ، مگذار

خداوندا ، خداوندا ، پس از هرگز ،
پس از هرگز همین یک آرزو ، یک خواست
همین یک بار
ببین غمگین دلم با وحشت و با درد می گرید
خداوندا ، به حق هرچه مردانند ،
ببین یک مرد می گرید …
چه بی رحمند صیادانِ مرگ ، ای داد !
و فریادا ، چه بیهوده است این فریاد

در كنار خطوط سیم پیام خارج از ده دو كاج روئیدند
سالیان دراز رهگذران آن دو را چون دو دوست می‌دیدند


روزی از روزهای پائیزی زیر رگبار و تازیانه باد
یكی از كاج ها به خود لرزید خم شد و روی دیگری افتاد


گفت ای آشنا ببخش مرا خوب در حال من تأمل كن
ریشه‌هایم ز خاك بیرون است چند روزی مرا تحمل كن


كاج همسایه گفت با نرمی دوستی را نمی برم از یاد
شاید این اتفاق هم روزی ناگهان از برای من افتاد


مهربانی بگوش باد رسید باد آرام شد، ملایم شد
کاج آسیب دیده ی ما هم کم کمک پا گرفت و سالم شد


میوه ی کاج ها فرو می ریخت دانه ها ریشه می زدند آسان
ابر باران رساند و چندی بعد دِه ما ، نام یافت کاجستان

شاعر : محمد جواد محبت-

در کنار خطوط سیم پیام خارج از ده ، دو کاج ، روییدند

سالیان دراز ، رهگذران آن دو را چون دو دوست ، می دیدند



روزی از روزهای پاییزی زیر رگبار و تازیانه ی باد

یکی از کاج ها به خود لرزید خم شد و روی دیگری افتاد



گفت ای آشنا ببخش مرا خوب در حال من تامّل کن

ریشه هایم ز خاک بیرون است چند روزی مرا تحمل کن



کاج همسایه گفت با تندی مردم آزار ، از تو بیزارم

دور شو ، دست از سرم بردار من کجا طاقت تو را دارم؟



بینوا را سپس تکانی داد یار بی رحم و بی محبت او

سیم ها پاره گشت و کاج افتاد بر زمین نقش بست قامت او



مرکز ارتباط ، دید آن روز انتقال پیام ، ممکن نیست

گشت عازم ، گروه پی جویی تا ببیند که عیب کار از چیست



سیمبانان پس از مرمت سیم راه تکرار بر خطر بستند

یعنی آن کاج سنگ دل را نیز با تبر ، تکه تکه ، بشکستند